Er was eens een ideale wereld. En in die ideale wereld woonde een ideale ouder. Deze ouder was zo ideaal omdat die ouder besefte: “Ik draag verantwoordelijkheid voor het welzijn van een kind, totdat dit kind daar zelf toe in staat is. Ik zal klaar moeten staan om een kind vooruit te helpen, telkens wanneer de verantwoordelijkheid dit eist. Ik ben bereid om dat te doen. Want zonder iemand, die bereid is die verantwoordelijkheid te nemen, kan een kind niet (gezond) leven.” 

Okee, toegegeven, het leven is geen sprookje. En zelfs in een sprookje zijn ouders niet eens ideaal. Maar het idee is leuk, toch? En van dat idee kunnen wij wèl naar hartenlust gebruik maken. Ook wanneer wij zelf geen kind meer zijn. Sterker nog, juist dan willen wij èn kunnen wij volop van dat idee gebruik maken!

Want hoe zelfbewuster wij worden, des te beter wij in staat zijn om gebruik te maken van de denkbeeldige positie van ‘de ideale ouder’. Gewoon in onszelf!

Waarom zouden wij dat doen?

Wanneer wij in staat zijn onszelf vanuit een positie van ‘de ideale ouder’ te beschouwen, beslissen wij met een warm hart en een koel hoofd. Met zulke beslissingen zullen wij onszelf en anderen niet onnodig schaden. Met zulke beslissingen helpen wij onszelf vooruit.

Niet iedereen van ons is zelf een ouder of wenst dit nog te worden. Maar we zijn wel allemaal uit twee ouders ontstaan. Soms zit de relatie die wij vroeger hadden (of juist ontbeerden) met onze ouders in de weg om de positie van een ideale ouder goed te kunnen doorgronden. Dan ligt er op het concept ‘ouder’ al zo’n grote lading dat de koppeling met ‘ideaal’ niet gelegd wil worden. En dat is helemaal niet zo gek. Want werd jij door jouw ouder(s) altijd gezien als een uniek en waardevol mens? Werd er altijd onvoorwaardelijk van jou gehouden? Heb je voldoende positieve aandacht gekregen? Had je meestal met je ouder(s) een fijne relatie? Je kunt vast niet op alle vragen volmondig ja zeggen. Want onze ouders zijn of waren ook maar mensen, toch?

Gelukkig heb jij je eigen ouders niet nodig om de relatie die jij hebt tot het concept ‘ideale ouder’ te herstellen. Vaak zit er een sleutel in jouw huidige contact met de kinderen in jouw omgeving, dus maak daar gerust gebruik van. Voel je je vaak boos, star, verontwaardigd, paniekerig of voel je schaamte, walging, eenzaamheid, jaloezie, beschermingsdrang bij specifiek gedrag of een specifieke uiting van een kind? Denk dan eens even terug aan jouw eigen kindertijd. Is het een gedraging of een uiting die jij van jezelf herkent van vroeger? Of had jij jezelf dit gedrag of deze uiting juist gegund, maar was jij toen simpelweg niet in de positie om dat ook te kunnen doen? Misschien vind je ook nog een aanwijzing in de leeftijd van het  kind, waardoor jij je zo laat raken. Bedenk dan: wat had ik toen als kind nodig gehad van een ouder?

Terugkijken op jouw eigen kindertijd is vaak ongemakkelijk of pijnlijk maar in dit geval heel nuttig. Je had er een goede reden voor om dat nog niet eerder te doen. En nu je weet dat het voor jou van belang is, kun je het verder gaan onderzoeken en herstellen. Gun jezelf alsnog wat je toen hebt gemist. Vraag steun bij dit proces waar nodig.