De een roept: “Waarom helpt niemand mij? Ik heb ook hulp nodig!” En de ander roept: “Het is mijn zaak niet, het is mijn schuld niet, ik voel me niet geroepen te helpen!”

Na in dit land al ruim een jaar geteisterd te zijn door het virus, lijkt er op dat we – ondanks of dankzij deze crisis? – steeds vaker tegenover en steeds meer uit elkaar komen staan. Hulp lijkt geboden! Of niet?

Wat is eigenlijk de noodzaak van hulp en waarom voelen we ons zo vaak hulpeloos, of niet (goed) geholpen of niet geroepen een ander te helpen? En is er ook een oplossing? Ik doe een dappere poging deze vragen te beantwoorden.

Welke hulp heeft de ander eigenlijk van ons nodig?

In onze eerste levensjaren kunnen wij zonder hulp van een ouder-figuur niet overleven: die hulp betekent voeding (zuurstof, drinken, eten), bescherming (veiligheid) en warmte (fysieke nabijheid). Als wij een van die primaire levensbehoeften niet zouden krijgen, lopen wij grote kans het niet te overleven. Krijgen wij dan niet wat wij wel nodig hebben om in onze eerste levensbehoeften te voorzien, dan voelen wij ons hulpeloos.

Ons fysieke lichaam heeft bescherming nodig. Het emotionele lichaam heeft warmte en troost nodig en het mentale lichaam heeft voeding nodig. Ons menselijk systeem zit ingenieus in elkaar: als het een even wat minder kan worden bediend, kan het andere deel het (tijdelijk) opvangen. Dat deel ontwikkelt zich dan krachtiger. Je hulpeloos voelen, dient dus ook om andere delen van jezelf te gaan ontwikkelen.

Maar helaas, het leven is soms pijnlijk en hard.

Als wij warmte of nabijheid nodig hebben, maar wij ontvangen dat niet, dan kan hulpeloos overgaan in moedeloos (daar kunnen wij met bemoediging, met warmte en compassie nog uitkomen) en uiteindelijk in hopeloos (dan zijn we onze energie kwijt). Veel hoop en een uitzicht aangeboden krijgen, kan dan helpen.

Als wij voeding (ook: kennis/sport/spel/kunst/cultuur/religie) nodig hebben en we krijgen het niet dan kan hulpeloos overgaan in radeloos (daar kunnen we met raad nog uitkomen, over waar en hoe wij onze voeding kunnen halen) en uiteindelijk in levenloos (dan zijn wij onze fysieke kracht kwijt). Veel (levens)vreugde aangeboden krijgen, kan dan helpen.

Als wij bescherming (veiligheid) nodig hebben en we krijgen het niet dan kan hulpeloos overgaan in machteloos (daar kunnen we met gezien worden en contact maken nog uitkomen) en uiteindelijk in waardeloos (dan zijn we onszelf kwijt). Een liefdevolle spiegel (een ander die ons liefde schenkt), kan dan helpen.

Alle delen (ons fysieke systeem, ons emotionele systeem en ons mentale systeem) staan in verbinding met ons hart. Als ons hart niet meer klopt, stopt alles.

Zit de sleutel in ons hart?

Ons hart biedt ons gratis en voor niets de capaciteit om hoop, vreugde en liefde rond te pompen. Wanneer wij zelf beschikken over hoop, vreugde en liefde, zijn die bronnen onuitputtelijk wanneer wij ze delen met anderen. Want door hoop te delen, komt het krachtiger bij ons terug, blijdschap delen, schenkt ons zelf extra levensvreugde en door liefde te delen, ontvangen wij dankbaarheid. Wanneer wij dus zelf de beschikking hebben over hoop, vreugde en/of liefde, dan kunnen wij èn het onbeperkt delen met anderen èn bekrachtigen wij door het te delen ook nog eens eigenhandig ons eigen systeem!

Daarbij komt nog: hoe zwaar wij zelf ook in de penarie zitten, in ons systeem is altijd nog iets aanwezig: wij hebben altijd nog wel ergens in ons òf hoop, òf vreugde òf liefde, al is het maar een sprankje. Door dat wat we hebben, rond te pompen, maken wij ons eigen systeem krachtiger en kan dit sprankje zomaar gaan uitdijen. En daarmee helpen we dus (ook) onszelf!

Wat zeg je ervan, doe je mee? Deel jij ook jouw hoop, vreugde of liefde waar je kan en waar het nodig is? Het zou zomaar kunnen dat wij ons dan met zijn allen binnen no-time niet langer meer zo hulpeloos voelen. We kunnen het allicht eens uitproberen, toch?